MEDYCYNA - STYMULATORY SERCA

W przypadku ogniw stosowanych w medycynie – stymulatorach pracy serca, niezwykle istotna jest możliwość długiej, bezawaryjnej pracy, przy bardzo małym poborze prądu.

Najlepszym, obecnie prawie wyłącznie stosowanym źródłem prądu w tego typu urządzeniach są ogniwa o układzie elektrodowym Li/I₂-PVP (SEM = 2,80V), gdzie jod występuje w postaci kompleksu z poliwinylopirydyną (PVP).

Reakcja podstawowa tego ogniwa ma postać następującą:

 

2Li⁰ + I₂ --> 2LiI

 

Charakterystyczne jest, iż produkt powyższej reakcji – jodek litu pełni funkcję separatora oraz wykazuje właściwości stałego elektrolitu. Zwiększa to stabilność układu oraz powoduje wydłużenie czasu pracy ogniwa.

 

  

Przykład ogniwa o układzie Li/I₂-PVP; rozmiar – 4mm

 

W temperaturze 37⁰C, a więc zbliżonej do temperatury ciała ludzkiego, ogniwo przy obciążeniu rzędu 100 kOhm (opór stymulatora), pracuje przez 6 lat przy niemal stałym napięciu (2,63 – 2,62V) i natężeniu 30 mikroamperów.

 

Krzywa rozładowania ogniwa Li/I₂ służącego do zasilania stymulatorów pracy serca. Warunki pracy: Pobór prądu: 30 mikroamperów, temp: 37⁰C.

 

Obecnie stosuje się wyłącznie stymulatory pracujące “na żądanie”, czyli jedynie wówczas, gdy rytm pracy serca jest nieprawidłowy. W związku z tym ogniwo przechodzi w trakcie swego “życia” okresy pracy i okresy bezczynności, a tym samym wydłużony jest czas jego życia (do 10 lat).