Fizyka i zabawki - obrazki z wystawy

Nihil novis

Organizując wystawę “Fizyka zabawek”, częściowo w ramach grantu KBN, częściowo w ramach programu polsko-włoskiej współpracy naukowej, natrafiłem na wielu entuzjastów pomysłu (tu należy wymienić prof. H. Wrembla, K. Ernsta, A. Maziewskiego i redakcję “Wiedzy i Życia”), ale również na licznych malkontentów. “Jaki sens ma sprowadzanie eksponatów z zagranicy, jeśli wiele z nich, jak młynek Crooksa są od lat na wyposażeniu uczelni?” (tylko kto to pamięta, dlaczego kręci się on “pod światło”?). Jeżeli chce się zobaczyć prawdziwe muzeum nauki, trzeba się wybrać do ... - całymi dniami można tam chodzić i ...” (naciskać guziki, przypisek autora). Tymczasem wystawa zorganizowana dość skromnymi środkami (głównie przy zaangażowaniu młodych asystentów (Słupsk), studentów (Warszawa) a nawet licealistów (Białystok) zgromadziła w każdej edycji po kilka tysięcy zwiedzających.

Proste jest piękne

Drugą unikalną cechą “wystawy Zanettiego” jest możliwość dotknięcia prawie wszystkich eksponatów. Na ogół wiadomo, że ciało ludzkie jest dobrym przewodnikiem prądu. Możliwość położenia dłoni na rożnych metalach (aluminium, stal, stal nierdzewna) stwarza jednak wiele możliwości eksperymentowania: czy ręce są wilgotne, czy metal jest utleniony, czy siła elektromotoryczna pozostaje stała. W wielu przypadkach, możliwość dotknięcia eksponatów na wystawie jest tylko pozorna - te łatwo ginące lub tłukliwe (termometr Galileusza, kula plazmowa [2]) są poza zasięgiem ręki, jakby przez przypadek.

I wreszcie podstawowym elementem sukcesu jest drobiazgowe przygotowanie się osób oprowadzających. Zabawki są podzielone w 4-5 działów. Opis każdego z eksponatów jest sam w sobie mini-referatem popularnonaukowym. Większość zwiedzających niewiele pamięta z wystawy - dla studentów, szczególnie kierunków pedagogicznych jest to natomiast ważne doświadczenie dydaktyczne.

Kwarki czy skwarki

Możliwość wykonania doświadczenia za pomocą prostych, “niezawodnych” przedmiotów spotka się też ze sporym zainteresowaniem nauczycieli. W warunkach szkolnych, ustawienie wanny elektrolitycznej, nawet z wykorzystaniem gotowych zestawów [4], jest często niemożliwe z banalnych powodów bhp, organizacyjnych, czasowych. Nie do końca zdefiniowane programy kształcenia nauczycieli też nie sprzyjają nauczaniu fizyki. (Tu jako rodzic, który przeszedł cały cykl włoskiego 3-letniego gimnazjum, a później liceum, gdzie nauczycielami są zazwyczaj “przyrodnicy”, mógłbym wiele opowiedzieć.)

Zderzenie dwóch spadających piłek [5], dokonujące się w trzech wymiarach, w dużej mierze w sposób nieprzewidywalny, daje bardziej poglądowy obraz pędu jako wektora, niż zderzenia kul bilardowych lub obliczenia. Większe zainteresowanie budzą przykłady (pozornego) łamania praw przyrody - stożki wtaczające się pod górę, ptaszki wiszące na dziobach, niestrudzone dzięcioły [6], wiecznie spragnione kaczki [7] - niż ugruntowane zasady zachowania. Oferta dydaktyczna fizyki musi być na tyle interesująca, aby skutecznie konkurować z innymi dziedzinami w dziale przedmiotowym “nauki przyrodnicze”. W przeciwnym razie, siłą rzeczy, skwarki wyprą kwarki a glony - gluony.

Naukowe puszczanie bąków

Kula plazmowa służyć może wyjaśnieniu szeregu zagadnień, z których najbardziej obrazowe jest prawo Gaussa: sznury plazmy jako linie pola elektrycznego wokół ładunku punktowego. W rzeczywistości wyładowanie w plazmie pod średnim ciśnieniem jest rzadko badane, a sznury plazmowe mogą same w sobie stanowić falowody [12]. Kolor wyładowania jest z kolei określony przez dobór gazu wypełniającego (azot?) oraz lokalną (nierównowagową) temperaturę plazmy. Zapalanie się neonówki w pobliżu kuli, to dowód na propagację fal elektromagnetycznych, ekranowanie tej propagacji przez tkankę biologiczną to ostrzeżenie przed nadużywaniem telefonii komórkowej, itd.

Żarówka energooszczędna plus płyta CD to prosty spektrometr [13,14]. W zależności od wieku i przygotowania słuchaczy może służyć na dowód, że światło białe jest złożeniem rożnych barw, że płyta jest siatką dyfrakcyjną, że przejścia emisyjne w atomie są skwantowane, że lampy sodowe zawierają domieszkę par rtęci, że w niebieskim kolorze bezchmurnego nieba jest sporo koloru czerwonego (nietypowe, niskoenergetyczne przejścia elektronowe w cząsteczkowym tlenie [15]). Plastykowa okładka tej płyty może natomiast ilustrować zasadę rozpraszania Rayleigha w atmosferze (światło nieba jest spolaryzowane) i naprężenia w polimerach.

A celtycki amulet- prawie symetryczny? To niezbity dowód, że mała asymetria ładunkowo-przestrzenna (CP) [16] przy zachowaniu symetrii CPT [17] może być wystarczającym powodem, że czas kręci się tylko naprzód a my się w nim starzejemy.

Literatura