Nauka w Wielkiej Lidze

9. Nauka bez granic

CERN, a w szczególności duże eksperymenty, angażują ludzi z różnych środowisk, reprezentujących różne priorytety i interesy. Czy jest to rzeczywiście sposób na większą efektywność działań? Bez wątpienia moglibyśmy wyliczyć szereg przypadków, w których CERN mógł zadziałać bardziej efektywnie. Jednak jak dotąd, najważniejsze w fizyce są nowe pomysły, a te mogą się zrodzić właśnie w ożywionych dyskusjach, gdzie ludzie z rozmaitych środowisk kulturowych widzą zagadnienia na nieoczekiwane czasem sposoby. Nowe pomysły mogą być właśnie tym, co potrzebne jest do rozszerzenia granic wiedzy. Dlatego też nie ma się co dziwić, że Europa, w dużej mierze dzięki CERN-owi, zaczęła stopniowo odgrywać wiodącą rolę w fizyce podstawowej, tak jak to miało miejsce przed drugą wojną światową.

Wschód spotyka się z Zachodem. Andriej Sacharow (z lewej) i jego żona Elena Bonner odwiedzają eksperyment ALEPH w CERN-ie. Przy Elenie Bonner widać Jacka Steinbergera (laureata nagrody Nobla, rzecznika eksperymentu), któremu towarzyszą Emilio Picasso z CERN-u (w środku) i Nicolas Koulberg.

Prawa przyrody są jedną z nielicznych składowych ludzkiej kultury, które nie zależą od różnic ideologicznych. Ludzie z całego świata współpracują w CERN-ie w pokoju we wspólnym celu: lepszego zrozumienia świata materii. Fakt, że taka międzynarodowa współpraca pomaga na dłuzszą metę w tworzeniu lepszych stosunków pomiędzy narodami i w pozbyciu się niebezpieczeństw zagrażających cywilizacji, co sprzyja nauce, może odgrywać znacznie większą rolę niż odkrycia fizyczne. W tym sensie wielojęzyczne restauracje CERN-owskie wydają się być równie ważne jak wielkie akceleratory.